Friday, November 22, 2013

ការបោះ​បាយបិណ្ឌ​

ជុំបិណ្ឌ​តែងតែ​ជា​ពេល​ដែល​ចង្ហាន់​មាន​ច្រើន​ពោ​រពាស​សំរាប់​ព្រះសង្ឃ​,​ ហេតុនេះ​ទើប​តាម​វត្ត​នានា​តែង​រៀបចំ​ឲ្យមាន​ការធ្វើទាន​បន្ត​ទៅកាន់​ អ្នកក្រខ្សត់​។​ ភ្នំពេញ​: ​ការបោះ​បាយបិណ្ឌ (​ការបោះ​ដុំ​បាយ​) ជា​សកម្មភាព​មួយ​ដែល​មិន​ទាន់​មាន​ឯកភាព​គ្នា​នៅក្នុង​សង្គម​ពុទ្ធសាសនិក​ នៅឡើយ ដោយ​អ្នកខ្លះ​បាន​ចាត់​ទុក​ការបា​យ​បោះ​បិណ្ឌ​ជា​កិច្ច​ដ៏​សំខាន់​មួយ​មិន​ អាច​ខាន​បាន​នៅក្នុង​រដូវ​បុណ្យកាន់បិណ្ឌ​នេះ ខណៈ​ដែល​អ្នកខ្លះ​បាន​អះអាង និង រិះគន់ថា ការបោះ​បាយបិណ្ឌ​ជា​ទង្វើ​មិន​ត្រឹមត្រូវ ជា​ភាព​ខ្ជះខ្ជាយ ជា​ការ​ធ្វើ​មិន​គោរព​ទាន ជាដើម ។​ ​អ្នក​ដែល​ជឿ​ថា​បោះ​បាយបិណ្ឌ​មាន​ ប្រយោជន៍ គិត​ថា​បោះ​បាយបិណ្ឌ​គឺ​បោះ​អោយ​ពួក​ប្រេត ហេតុនេះ ទើប​នៅ​តំបន់​ខ្លះ​មិន​ហៅ​បាយបិណ្ឌ​ទេ តែ​ហៅ​ថា​“​បាយ​ប្រេត​” ។ ចំណែក​អ្នក​ពុទ្ធ​និយម​ខ្លះទៀត​បាន អះអាងថា ការបោះ​បាយបិណ្ឌ​ជា​ការ​ធ្វើ​ទាន​មិន​ត្រឹមត្រូវ​តាម​ការបង្រៀន​របស់​ ព្រះពុទ្ធ​ឡើយ ។ ​ភិក្ខុ ព្រះ​ញាណវង្ស ឃឹម សន ព្រះ​បាឡាត់​រាជធានី​ភ្នំពេញ និង ជា​ព្រះ​គ្រូសូត្រស្តាំ​ប្រចាំ វត្ត​បទុម​វត្តី​រាជរារា​មបាន​មានព្រះ​ថេរដី​កាថា​“ ការបោះ​បាយបិណ្ឌ​ត្រូវបាន​គេ​ធ្វើឡើង​ដើម្បី​អនុគ្រោះ​ដល់​ពួក​ប្រេត ដែល​មាន​បាបកម្ម​ធ្ងន់ មិន​អាច​ទទួលយក​ចំណែក​បុណ្យ​ដែល​គេ​ឧទ្ទិស​អោយបាន ” ។ ​នៅក្នុង​សាស្ត្រា​អានិសង្ស​បិណ្ឌ មាន​ដំណាល​អំពី​ប្រេត​ប្រភេទ​ខ្លះ​ដែល​មាន​កម្ម ក្រាស​ខ្លាំង មិន​អាច​ទទួល អនុមោទនា​នូវ​បុណ្យ​ដែល​គេ​ឧទ្ទិស​អោយ​បាន​នោះ បាន​កាឡាខ្លួន​ជា​សត្វល្អិត​ដូចជា​ស្រមោច ចង្រិត កណ្តូ​ប និង ​ចាប​ដូនតា​ជាដើម ហើយ​ទៅ​នៅតាម​របង​វត្ត និង ខឿន​ព្រះវិហារ​ជាដើម និង​ចាំ​បរិភោគ​បាយបិណ្ឌ​ដែល​គេ​បោះ​ឲ្យ​នោះ ។​ ​យើង​មិន​ហ៊ាន​អះអាង​ថា មាន​ប្រេត​កាឡាខ្លួន​ជា​សត្វ​ទាំងនោះ​មែនឬ​អត់​ឡើយ ប៉ុន្តែ​នៅក្នុង​ព្រះពុទ្ធ​សាសនា​បាន​អះអាងថា សត្វ​ដែល​កើត​នៅក្នុង​អបាយ​ភូមិ គឺ​ភូមិ ឬ​កំណើត​ដែល​មាន​តែ​ក្តី​ទុក្ខ​នោះ មិនមែន​មាន​តែ​ប្រេត​ទេ គឺ​មាន​នរក​, ប្រេត​, តិរច្ឆាន និង អសុរ​កាយ ។ ក្នុង​បរិបទ​បាយបិណ្ឌ​នេះ យើង​លើក​នរក និង អសុរ​កាយ ទុក​ដោយឡែ​សិន​ចុះ យើង​នឹង​ធ្វើ​ការពិភាក្សា​តែ​ប្រេត និង​តិរច្ឆាន ។ ​ព្រះពុទ្ធសាសនា​អះអាងថា សត្វ​ដែល​កើត​ជា​មនុស្ស និង​តិរច្ឆាន មិន​អាច​ទទួល​បុណ្យ​កុសល​ដែល​គេ​ឧទ្ទិស អោយ​បាន​ទេ ព្រោះ​មនុស្ស និងតិ​ច្ឆាន​ជា​សត្វ​មាន​រូប ចំណែក​បុណ្យ​កុសល​ដែលជា​របស់​អ​រូប ។ យើង​គ្មាន​អ្វី សង្ស័យ​ទេ​ថា ការបោះ​បាយបិណ្ឌ​មុខ​ជា​បានជា​ប្រយោជន៍​ដល់​ពួក​សត្វ​តិរច្ឆាន ។ យើង​អាច​សន្មត​បាន​ថា ប្រសិនបើ បុគ្គល​ណា​ទៅ​កើត​ជា​សត្វ តិរច្ឆាន​ដូចជា សត្វ​ស្រមោច ចង្រិត កណ្តូ​ប កណ្តុរ និង ចាប​ជាដើម​នោះ ពិតជា​អាច បរិភោគ​បាយ​ដែល​គេ​បោះ​នោះ បាន​ដោយ​ផ្ទាល់​តែម្តង ហើយ​ពួក​សត្វ​ខ្លះ​ទោះជា​បាយ​ដែល​មិនមែន​ជា​បាយ​គេ​បោះ​ក្តី ក៏​អាច​បរិភោគបាន​ដែរ ។​ មក​ដល់​ដំណាក់កាល​នេះ​ប្រហែលជា​មាន​សំនួរ​ ផ្សេងទៀត​សួរថា​“​ចុះ​បើ​យើង​គិតថា មាន​បុគ្គល​ខ្លះ​ដែល​បាន កើត​ជា​សត្វ​តិរច្ឆាន​ចាំ​ទទួល​បាយបិណ្ឌ​ដូចដែល​បាន​បកស្រាយ​មក​ហើយ​មែន​នោះ ហេតុអ្វី​បានជា​យើង​ត្រូវ​បោះ​ដុំ​បាយ ម្តេច​ក៏​មិន​រៀបចំ​ទុកដាក់​ក្នុង​ចាន ឬ​ភាជន៍​ជាដើម​អោយ​បាន​ត្រឹមត្រូវ ថ្លៃថ្នូរ ព្រោះ​សត្វ​តិរច្ឆាន ឬ​ប្រេត​ទាំង​នោះ​ប្រហែលជា​សាច់ញាតិ ឬ អ្នកមានគុណ​របស់​យើង​ផង​? ” ។​នៅក្នុង​ព្រះពុទ្ធ សាសនា បាន​ដំណាល​រឿង​ប្រេត​ពួក​ខ្លះ​ដែល​មិន​អាច​ទទួល​បរិភោគរ​បស់​ល្អ​បាន ឡើយ គឺថា ឃើញ​របស់​ល្អ​ដូចជា​អាហារ​ដែល​គេ​រៀបចំ​ស្អាតបាត​នោះ ពេល​ទៅ​ចាប់​យក​ដោយ​សេចក្តីស្រេកឃ្លាន​ជា​ពន្លឹក ដុំ​បាយ​នោះ​ក៏​រលាយ​បាត់​ទៅ ។​ពួក​ប្រេត​ទាំង នេះ​អាច​ទទួលបាន​តែ​របស់​ណា​ដែល​ជាទី​ខ្ពើមរអើម ដូចជា លាមក​, ខ្ទុះ​, ឈាម​, ភក់​, ជ្រាំ ជា​ដើម​ប៉ុណ្ណោះ ។ បែប​នេះ​មក​ពី​បាបកម្ម​របស់​ពួក​ប្រេត​ជំពូក​នេះ កាល​នៅ​រស់​ជា​មនុស្ស​ដែល​ចូលចិត្ត​រស់នៅ​ប្រព្រឹត្ត​តែ​អំពើ​អាក្រក់​, កាប់សំលាប់​, បង្ហូរឈាម រស់ នៅ​ដោយ​ការជិះជាន់​កេងប្រវ័ញ្ច បឺត​ជញ្ជក់​ផល​ប្រយោជន៍​អ្នក​ដទៃ ដែល​ជន​ទូទៅ​យល់ថា​ជា​អំពើ​លាមក គួរអោយ​ស្អប់ខ្ពើម​....​មិន​ដែល​ចូលចិត្ត​ទាល់តែសោះ​ក្នុង​ការ ធ្វើ​អំពើ​ល្អ ដូចជា​ចំណាយ​ធនធាន​ដើម្បី​ជា​ប្រយោជន៍​សាធារណៈ ប៉ុន្តែ​ចូល​ចិត្ត​ណាស់ និង រក​វិធី​គ្រប់យ៉ាង​ក្នុង​ការចំណាយ​ទ្រព្យ​យ៉ាង​ខ្ជះខ្ជាយ​ក្នុងការ​ធ្វើ​ អំពើ​លាមក​គ្រប់យ៉ាង ដូចជា​ជួល​គេ​អោយ​ចាប់​ស្រី ឬ​សំលាប់​មនុស្ស និង​ចាប់ជំរិត ទារ​យក​ប្រាក់​ជាដើម​។ ដោយសារ​អំពើ​បាប​ទាំងនោះ​ជាដើម ទើប​បុគ្គល​ទាំងនោះ ពេល​ទៅ​កើត​ជា​ប្រេត ក្រៅពី​រង​ទុក្ខ​ជា​អនេគ និង រង​ក្តីស្រេកឃ្លាន​រាប់​ម៉ឺន​ឆ្នាំទៅ ក៏​នៅ​មិន​អាច​ចាប់​កាន់​យក​របស់ ឬ អាហារ ដែល​ល្អ​បានឡើយ គឺ​អាច​បរិភោគ​តែ​របស់​ដែល​ជា​ទី​ខ្ពើមរអើម​ប៉ុណ្ណោះ ។ ការណ៍​នេះ​សម​ដូច​ពុទ្ធភាសិត​មួយ​ឃ្លា​ថា​“​ដរាបណា​បាបមិ​ទាន់​អោយ​ផល ជន​អ្នក​សាង​បាប អាច​រីករាយ​ដោយ​អំពើ​បាប​នោះ លុះណាតែ​បាប កម្ម​អោយ​ផល គេ​នឹង​ទទួល​ទុក្ខ​”​។​ ​ ​ទោះយ៉ាងណា អ្នកសិក្សា​ទាំងឡាយ​ចូរ​ចាំ​ថា ព្រះពុទ្ធ​មិន​បាន​បង្រៀន​យើង​អោយ​ធ្វើ​ទាន​ដោយ​ការបោះ ​បាយបិណ្ឌ​ដើម្បី​អនុគ្រោះ​ដល់​ពួក​ប្រេត ឬ​សត្វ​តិរច្ឆាន​ណាមួយ​ឡើយ ។ ព្រះពុទ្ធ​បាន​បង្រៀន​ថា ដើម្បី​ឧទ្ទិស កុសល​ដល់​អ្នក​ដែល​បាន​ស្លាប់​ទៅ ហើយ​នោះ ត្រូវ​យក​ទេយ្យទាន ទៅ​អោយ​អ្នក​មាន​សីល អាច​ជា​អ្នកបួសឬជាគ្រហស្ថ​ដែល​រក្សាសីល​ក៏បាន ។ ចំណែក​ការបោះ​បាយបិណ្ឌ​នេះ ជា​ប្រពៃណី​សុទ្ធសាធ ហើយ​ធ្វើ​ឡើង​តែ​នៅ​ប្រទេស​កម្ពុជា​ប៉ុណ្ណោះ ចំណែក ប្រទេស​ផ្សេងៗ មិន​មាន​ឡើយ ប៉ុន្តែ​មាន​បុណ្យ​ស្រដៀង​គ្នា​ដែរ ដូចជា​នៅ​ប្រទេស​ជប៉ុន​មាន​បុណ្យ​មួយ ឈ្មោះថា “​ឧ​ល្លំ​បន​”​។​ ប៉ុន្តែ​ព្រះ​ភិក្ខុ ឃឹម សន មាន​ព្រះ​ថេរ​ដីកា​ថា ការបោះ​បាយបិណ្ឌ​នេះ​មាន​ផល​វិជ្ជមាន និង អវិជ្ជមាន​ដែរ​គឺ​​ ​ ​ផល​វិជ្ជមាន​ ​ ​-​ធ្វើអោយ​មនុស្ស​ចេះ​នឹក​គុណ​ដល់​បុគ្គល​ដែល​បាន​ចែក​ឋាន​ទៅហើយ ក៏ដូចជា​អ្នក​នៅរ​ស់មាន​ឱ​ពុក​ម្តាយ ជាដើម​។​ ​ ​-​អោយ​មនុស្ស​ចេះ​បំពេញ​សេចក្ត​ល្អ និង អនុគ្រោះ​ដល់​ពួក​សត្វ​តិរច្ឆាន​ទាំងឡាយ ។​ ​ ​ផល​អវិជ្ជមាន​ ​ ​-​ធ្វើអោយ​ការបោះ​បាយបិណ្ឌ​ទៅ​ជា​មានទោស ដោយសារ​ធ្វើ​ដោយ​ក្តី​ប្រមាទ ។​ ​ ​-​ដោយសារ​អ្នក​ទៅ​បោះ​បាយបិណ្ឌ​មួយចំនួន​ទៅ​បោះ​បាយ​ដោយសារតែ​ចង់​សប្បាយ ។​ ​ ​-​ធ្វើអោយមាន​ក្លិន​ឆ្អេះឆ្អាប​ដល់ទី​វត្ត​អារាម ។​ ​ ​-​មិនសូវ​បាន​ផល ព្រោះ​ជា​ការធ្វើ​ទាន​ដោយ​សេចក្តី​ទ្វេ​ស ឬ មិន​សូវ​គោរព​ទាន ។ មាន​សំនួរ​មួយ​សួរថា ហេតុ​អ្វី​ទើប​គេ​បោះ​បាយបិណ្ឌ​តែ​ពេល​ទៀបភ្លឺ មិន​បោះ​នៅ ពេលថៃ្ង​ផង ។ ​ អ្នកខ្លះ​ឆ្លើយថា ព្រោះថា​បាយបិណ្ឌ​គេ​បោះ​អោយ​ពួក​ប្រេត ហើយ​ពួក​ប្រេត​ខ្លាច​ពន្លឺ​ថៃ្ង ពេល​ណា​ត្រូវ​ពន្លឺ​ថៃ្ង​នឹង​រលាយ​រូប​បាត់ទៅ មិន​អាច​ទទួល​បាយបិណ្ឌ​បានឡើយ ។​ ​ ​ចំលើយ​នេះ​ក៏​នៅ​មិនទាន់​អាច​ទទួលយក​ជា​ផ្លូវកា​រណ៍​បាន​នៅឡើយ​ទេ ហើយ​ក៏​ត្រូវបាន​លើក​សំនួរ​ឡើង​មួយ​ទៀត​ថា មិន​បោះ​នៅពេលថៃ្ង​ព្រោះ​ប្រេ​ត​ខ្លាច​ពន្លឺ​ថៃ្ង ចុះ​ហេតុអ្វី​មិន​បោះ​នៅពេល​ព្រលប់ ឬ ពេល​អាធ្រាត​ផង ព្រោះ​ពេលនោះ​ក៏​មិន​មាន​ពន្លឺ​ថៃ្ង​ដែរ ។ ​ព្រះ​បាឡាត់​រាជធានី​ភ្នំពេញ ឃឹម សន មិន​បាន​លើកយក​បញ្ហា​ប្រេត​ខ្លាច​ពន្លឺ​ថៃ្ង​ជា​មូលហេតុ​ទេ ប៉ុន្តែ​ព្រះអង្គ​បាន​លើកឡើង​ថា​វា​ជា​រឿង​ដើម្បី​បង្ក​ភាពងាយស្រួល​របស់​ អ្នក​បោះ​ទៅ​វិញ​ទេ ។ ព្រះ​បាឡាត់​រាជធានី​ភ្នំពេញ​បាន​មាន​ព្រះ​ថេរ​ ដីកា​ថា “​ព្រោះ​ទៀបភ្លឺ ជា​ពេល​ដែល​ព្រះសង្ឃ នមស្សកា​ព្រះ ​រតន​ត្រៃ និង សូត្រ​បរាភវ​សូត្រ ហើយ​ប្រជា​ពុទ្ធសាសនិក​តែងតែ​នាំគ្នា​ទៅ​វត្ត​ដើម្បី​ស្តាប់ ព្រះសង្ឃ​សូត្រធម៌​បរាភវ​សូត្រ​នោះ​ផង និង ស្តាប់​ការផ្តល់​ឱវាទ​ផ្សេង​ខ្លះ​ផង​របស់​ព្រះសង្ឃ ។ នៅ​តំបន់​ខ្លះ ពេល​បោះ​បាយបិណ្ឌ​រួច អាចារ្យ​តែង​ដឹកនាំ​ពុទ្ធបរិស័ទ ចាត់ចែង​រាប់បាត្រ​ប្រគេន​ចង្ហាន់​ព្រះសង្ឃ ដែល​ងាយ ស្រួល​សម្រាប់​ប្រជា​ពុទ្ធបរិស័ទ បំពេញ​កុសល​ជា​បន្តបន្ទាប់​ជាប់ៗ​គ្នា​តែ​ម្តង​កុំអោយ​ខាត​ពេល​ធ្វើដំណើរ​ទៅ ​មក​ច្រើនលើក​ច្រើនសារ ។ ម្យ៉ាងទៀត ពេល​ទៀប ភ្លឺ​ជា​ពេល​ដែល​មនុស្ស​គ្រប់រូប​ដល់​ពេល​ល្មម​ក្រោកពីដំណេក មិន​ងោកងុយ​ផង ។ការបោះ បាយបិណ្ឌ​ទៀប​ភ្លឺ​នេះ ក៏​ជា​វិធី​មួយ​ដែល​ធ្វើអោយ​មនុស្ស​ធ្លាប់តែ​មាន​ទំលាប់​ទទួលទានដំណេក​ទ្រ​ មក់ រហូត​ដល់​ថៃ្ង​រះ​ទើប​ក្រោក​នោះ អោយ ហាត់ពត់​ខ្លួន​រៀន​ក្រោ​ពី​ដំណេក​ពី​ព្រលឹម កុំអោយ​ខ្ជឹលច្រអូស ស្ពឹក​ស្រពន់​នឹង​ដំណេក​ពេក​ផង​” ។ លោក សៀង ណាត ជា​អតីត​ស​មណ​និស្សិត​ពុទ្ធិក​សាកលវិទ្យាល័យ​ព្រះសីហនុ​រាជ បញ្ចប់​ថ្នាក់​បរិញ្ញាបត្រ​ផ្នែក ទស្សនវិជ្ជា​ព្រះពុទ្ធសាសនា បាន​អះអាង​ស្រដៀង​គ្នា​នឹង​ព្រះ​ភិក្ខុ​ព្រះ​ញាណ​វង្ស ដែរ ដោយ​លោក លើកឡើងថា​“​បើ​បោះ​បាយ​បិណ្ឌ នៅពេល​ព្រលប់ ឬ ពេល​អាធ្រាត​ក៏​គ្មាន​កំហុស​អ្វី​ដែ ប៉ុន្តែ​ដែល​បុរាណា​ចារ្យ ដូនតា​ខ្មែរ​បាន​ទំលាប់​បោះ​បាយបិណ្ឌ​នៅ ពេល​ទៀបភ្លឺ​នោះ​ព្រោះ​ពេល​ព្រលប់ ឬ ពេល​អាធ្រា​ត ជា​ពេល​ដែល​មនុស្ស គ្រប់គ្នា​ត្រូវការ​សម្រាក​បន្ទាប់ពី​បាន បំពេញ​ការងារ​ពេញ​មួយ​ថៃ្ង​មក ។ ម្យ៉ាង​បើ​ធ្វើ​នៅ​ពេល​ព្រលប់ ឬ ពេល​អាធ្រា​ត នោះ នាំ​អោយ​ខាត​ពេល​ក្នុង​ការធ្វើដំណើរ​ទៅមក ព្រោះ​ព្រឹក​ឡើង​គេ​នៅតែ​ត្រូវ​មក​វត្ត​ដើម្បី​ប្រគេន​ចង្ហាន់​ព្រះសង្ឃ និង ចង់​ក្រោក​ទៅ​ស្តាប់ធម៌​បរាភវ​សូត្រ​នៅ​ទៀបភ្លឺ​ដដែល ” ។​ ហេតុ​នេះ​ ចំពោះ​ទស្សនៈ​ដែលថា គេ​បោះ​បាយបិណ្ឌ​នៅពេល​ទៀប​ភ្លឺ​ព្រោះ​ប្រេត​ខ្លាច​ពន្លឺ​ថៃ្ង​នោះ យើងខ្ញុំ​មិន ហ៊ាន​អះអាង​ថា​ជា​យ៉ាងណា​ឡើយ​៕(ដកស្រង់ពីCambodian Express News)

0 comments:

Post a Comment